FERROL ENFURECIDO

Non temos porque revolver nos documentos ou na memoria histórica para atopar mensaxes de loita. 

A min, hoxe, bastoume cunha moto,

unha cámara e unha boa amiga. 

    En Ferrol, podemos atopar á volta de calquera esquina mensaxes que significan que nun determinado momento, alguén non estivo deacordo con algunha situación e o quixo facer público o seu descontento..

Xa sexan en canto á lingua..

 

mensaxes contra a maldita crise..

Contra o futuro "deserto" do naval..

  Ou contra os riscos 

de explosión e contaminación..

A isto tamén lles chamo revolucións..

A REVOLUCIÓN DOS PERCEBES

OS HEROES DESCOÑECIDOS

Dende que Manolo propuxo o tema pregunteille ao meu pai quen ou quenes participaran nun acto de rebeldía que recordara. Faloume dos Irmandiños, os Mártires de Carral, faloume de Concepción Arenal pero cando dixo "O Xurelo" cambioulle a cara.

" Patri,podes facelo do Xurelo! Setembro dos  oitenta! Eu fun á manifestacion!"

Falaba cunha emoción que eu non lograba entender.Agora o entendo, pois o suceso que vos vou contar significou a unión do pobo galego en defensa do mar.

Eu, pobre de min,imaxinábame unha folga pola subida de prezo do xurelo, unha intoxicación destos.. Pero non me imaxinei o que en realidade foi. Estaban intentando converter o mar nun cemiterio nuclear onde agochar os residuos molestos da relucente Europa!

Indignante,seino! Con este encabuxe comezou a historia..

setembro de 1981

Preséntovos ao Sirius

 GreenPeace levouno ata aló máis tivo unha avaría... 

Esquerda galega levou a cabo a misión e Ribeira respondeu á chamada. Ánxel Vila ofreceu o seu barco para a causa.

Agora preséntovos ao Xurelo

O Xurelo era un pesqueiro de madeira que apenas tiña 20 metros de eslora.

A extraordinaria tripulación do Xurelo estaba conformada por un estrano e heteroxéneo grupo de catorce persoas.. (Escritores, periodistas, políticos, ecoloxistas..)

Tras varios dias de travesía os tripulantes do Xurelo non consegueron atopar nada, a unica ferramenta era a pericia mariñeira do patrón! Pero as mellores cousas aparecen cando menos as esperas,e de súpeto! apareceron duas manchas pequenas, duas formiguiñas que resultaron ser dous grandes cargueiros holandeses.

Imaxinádevos o percal! Bidóns sendo tirados de 2 en 2 e de 4 en 4 e 4 galegos gritando que defenderan o mar e salvaran a vida!! Menudos heroes.. 

250 millas mar adentro, un compás, catro cartas náuticas e 14 persoas botando ao mar unha coroa de flores! Cantando a berros o himno galego e emitindo pola radio mensaxes de loita e esperanza

Foron recibidos como verdadeiros heroes en Ribeira!

O "Xurelo" voltaría o ano seguinte ao mesmo punto, de novo con serios riscos e coa novidade de dúas mulleres!

Unha delas, dicía nunha entrevista que a trataban de tola e irresponsable, "como te atreves a ir al mar con dos niños pequeños?" e ela contestaba.. "precisamente por eso, porque tengo dos hijos"

E alá se foron! Rumbo ao descoñecido.. Pero os ecoloxistas non se andaban con chiquitas. Imaxinádevos! Poñíanse baixo os bidóns.. Os outros cando podían tirábannos por riba deles.. Ata que un dos membros de GreenPeace quedou moi ferido. Ao mesmo tempo tiñan unha ameaza do goberno holandés de ponerlles unha multa moi grande.. Tiveron que retirarse xa que os barcos estaban poñendo en risco a vida dos activistas..

Acongonjáronse,si.. É verdade..

mais a loita non acabou ali, as protestas tiveron moitisima repercusión. Grazas á valente tripulación creouse en Europa unha conciencia ecoloxista e aquí é onde entra o meu pai, que foi a unha destas manifestacións.

Finalmente.. a presion conseguiu que se prohibisen estas practicas. 

A historia acabou ben, "gañamos os bos"

Queredes ver O Xurelo, verdade? E felicitar a Anxel Vila,seino.. 

Iso é o malo. Anxel Vila xa non está connosco e tampouco o está o Xurelo, que afundiu no porto de Ribeira. As que si fican na fosa atlántica son as case 14000 toneladas de residuos radioactivos, Qué medo! Alí.. no fondo do mar.. sen coñecerse os efectos e as condicions reais nas que se atopan..

Pero imos a miralo con positividade! E imos a consideralas un perpetuo recordatorio da loita dunhas trinta persoas case descoñecidas pero valentes que subíronse aun barco para defender o mar NO NOSO NOME! NO NOME DAS XERACIÓNS VINDEIRAS!

A isto chamolle eu revolución..

PRESTIGE

Podería poñerme seria e falaros de Mare Shipping, de Crown Resources, incluso podería falaros da London Steamship Owners insurance. Máis para iso podedes pór en Wikipedia 'prestige' e veredes quen foi o propietario, o dono da carga e ata a aseguradora. 

Pero creo que falar deste tema é una oportunidade para que por unha vez, conte eu os meus recordos desa catástrofe e non sexan os meus pais, os meus avós ou o meu libro de historia.

Remontémonos a novembro do 2002. Botando contas acababa de comezar Segundo de Primaria e tiña sete anos. Dito así, todo o que diga non vai parecervos moi fiable. Pero pareceríame ata mal que non vos fiárades desta moza de sete anos.. 







O 19 de novembro atópabame na casa dos meus avós. E supoño que non entendía nada.. Aínda que con dez anos máis, ségueme costando..

Recordo as palabras do meu pai cando chamou á nosa familia de Salamanca. 

"Toda la costa murió, Aurita" 

Aínda retumban nos meus oídos esas 4 palabras..

Xa o sei, agora que dou Lingua Castelá séi o que é personificar as cousas e que é un recurso literario. Pero tiña 7 anos! Seica parezo espilida na imaxe.. 

Máis non podía parar de pensar que non ía a volver a ser verán nunca,que xa non había nin praia, nin area, nin percebes..

Ata que non vin á miña praia favorita non quedei tranquila. O recordo coma se fora onte. Recordo ver unha cantidade enorme de xente limpándoa. Recordo mulleres con bolsas de plástico.. Minto. Non recordo mulleres con bolsas de plástico.. Recordo homes, nenos, mozos, mozas, vellos e vellas cheos de bolsas.

O que non logro recordar é en que estación foi. Nin sequera que tempo facía. Pero dáme a impresion de que facía un frío doente. Parece un dato superfluo verdade? Pois non o é. Tedes duas maneiras de tomalo. Podedes pensar que teño unha memoria prodixiosa ou que asocio o frío á tristeza daquela catástrofe natural. 

Pero a única praga non foi a de petróleo. Recordo a praga de Bandeiras negras cun
"NUNCA MAIS" de lado a lado.  Recordo á xente impedindo que a costa morrera. 

Era unha nena de 7 anos, pero estaba moi comprometida cos estudos. E tiña pouco tempo para informarme de como iba a limpeza do desastre. 

E así chegou o verán. Oístes falar algunha vez la tribu dos 'Pes negros'? Si,verdade? Pois estades enganados. Non é unha tribu de Estados Unidos. A tribu dos ''Pes negros'' formámola todos os que fumos á praia o verán do 2004. Recordo o difícil que resultaba quitar o maldito chapapote dos pés.. 

Recordo a advertencia dos meus pais no momento en que tocábamos a praia.¡Tede coidado de non pisar o chapapote! 

Pero recordo moito mellor o momento de deixar de tocar á praia, levantar os pés e ver como non era cuestión de coidado, era cuestión de sorte non topar co chapapote, pois ata eles tiñan os pés de cor cinza.

Pero o que non recordo é unha soa queixa. Como podíamos queixarnos? Xente de todo o mundo axudando a limpar o desastre. Galegos e galegas loitando por salvar a nosa costa.

Galegos destapando o típico 'Galiza sumisa' e dando unha lección do que se pode conseguir con traballo e esforzo.